Ελληνικά μουσικά όργανα

Από την κυκλαδίτικη άρπα των πρώιμων ιστορικών χρόνων, ως την ελληνιστική ύδραυλι κι από την πανδουρίδα και την κιθάρα των κλασσικών χρόνων, ως τα βυζαντινά λαούτα και τα νεοελληνικά μπουζούκια, η οργανοποιία ακολουθεί μια αδιάσπαστη πορεία, δίνοντας συνεχώς το στίγμα της μέσα στον ελληνικό πολιτισμό.

Ο προσδιορισμός του χώρου και του χρόνου καταγωγής της, σε μια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου οι αλληλεπιδράσεις είναι κανόνας και η παρθενογένεση εξαίρεση, είναι ένα εγχείρημα δύσκολο.

Ωστόσο, η οργανοποιία βρήκε στον ελληνικό πολιτισμό μια φιλόξενη μήτρα να αναπτυχθεί και να ωριμάσει, αποδίδοντας τα πολλαπλάσια σε όμορους και διάδοχους πολιτισμούς .Τα 5000 χρόνια ηλικίας της είναι ασυμβίβαστα με μια σταθερότητα ανάλογη της ευρωπαϊκής, στον τομέα κατασκευής των κλασσικών οργάνων, καταδεικνύουν όμως μια ρωμαλέα δυναμική και μια θαυμαστή αειφορία.

Δίχως γόνιμη στάθμευσή της στον ελληνικό πολιτισμό η πανδουρίδα δεν θα έδινε στον σημερινό κόσμο απογόνους και υβρίδια σαν το λαούτο, το μαντολίνο, το μπουζούκι. Ένα προσεκτικό κοίταγμα σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναδεικνύει την τεράστια συνεισφορά της μικρής πανδουρίδας, στην εξέλιξη της οργανοποιίας .Η ανάγκη αύξησης του όγκου του αντηχείου της, στάθηκε η αιτία της ανακάλυψης και χρήσης της τεχνικής της φέτας. Οι ισχυρές αναλογίες που παρουσιάζει η τεχνική αυτή, με αυτή της κατασκευής του σκάφους των πλοίων, σε συνδυασμό με μια αναφορά ισπανικού λεξικού του 1611 μ.Χ., ότι ετυμολογικά η λέξη λαούτο προέρχεται από το Halieut (συντόμευση του halieutic= μικρό αλιευτικό σκάφος) προσφέρουν μια άποψη, εναλλακτική εκείνης που θέλει την λέξη λαούτο αραβικής προέλευσης, παραγόμενης από το al ud ( το εύκαμπτο ξύλο).

Γνώστες βαθείς της τεχνικής αυτής οι Έλληνες οργανοποιοί, παράγουν αποτελέσματα που πολλές φορές φθάνουν στο επίπεδο της γλυπτικής, επεμβαίνοντας συγχρόνως και στον ήχο, καθώς αυτός εξαρτάται άμεσα όχι μόνο από τον όγκο, αλλά και από την μορφή και το σχήμα του αντηχείου.